آن روز که خم، به دست دو دریا رفت            فردوس به خاک بوسی صحرا رفت

فریاد فلک به « اِکفِیانی» برخواست            تا دست محـمـد و عـلـی بـالا رفـت

*********************

"والعـصر" که آیه آیـۀ آن به عـلـی            می‌خورد قسم، به دین به قرآن به علی

« اِنسانَ لَفی خُـسر» بود دشـمن او            باید که بـیاوریم « ایـمـان » به عـلی

*********************

سرچشمۀ روشن حـیات است غدیر            عـطر ملکوت صلوات است غـدیر

گرچه به بلـنـدای شکوهـش نـرسیم            کـوتاه ترین، راه نجات است غـدیـر

*********************

امـروز، تـمـام کـافـران مـأیـوسـنـد            در شعـلۀ کـینه‌های خود محـبـوسند

گـفـتـند: گـلـوی بـرکه را می‌گـیریم            دیدند ... که غرق در دو اقـیانـوسند

*********************

چون ماه، به نور مهر، وارث باشیم            چون کوه، در امـواج حوادث باشیم

شـکــرانـۀ ایـن تـجـلـیِّ نـعـمـت را            در " نِـعـمَتِ رَبِّـکَ فَحَـدِّث " باشـیم

*********************

چون صبح الست، عهد دیرینه گرفت            قـرآن مجـسم، به روی سینه گرفت

فرمود: علی از من و، من از علی‌ام            آئـیـنه به روی دست آئـیـنه گـرفـت